Als de mensen bij Socrates kwamen, dachten ze dat ze best wisten waar ze het over hadden, maar na een halfuur meedogenloze ondervraging door Socrates kwamen ze tot de ontdekking dat ze geen idee hadden wat fundamentele begrippen als rechtvaardigheid, goedheid of schoonheid eigenlijk inhielden. Een socratische dialoog eindigt er vaak mee dat de deelnemers een duizelingwekkende twijfel (aporia) voelen. Op dat moment, zo zei Socrates, waren ze filosofen geworden, omdat ze naar groter inzicht verlangden en nederig erkenden dat ze dat niet hadden. Vaak merkten zijn leerlingen dat die aanvankelijke duizeling tot ekstasis leidde, doordat ze ‘buiten’ hun vroegere zelf waren getreden.

Bron: Karen Armstrong. De verloren kunst van de heilige geschriften.